The Word Made Flesh: Literary Tattoos from Bookworms Worldwide

.

Nadat ik de blog over E.E. Cummings had geplaatst zwierf ik nog even rond op het World Wide Web om te lezen over één van mijn meest favoriete dichters Cummings. Wat me opviel was dat ik op verschillende plekken afbeeldingen tegen kwam van tatoeages met (delen van) gedichten van die aloude E.E.

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en al snel kwam ik op de tumblrpage van  Justin Taylor en Eva Talmadge; http://tattoolit.com

en ook op : http://www.mediabistro.com/galleycat/kurt-vonnegut-e-e-cummings_b13996 . Op deze laatste website staat een interview met Justin en Eva waarin zei vertellen dat Kurt Vonnegut en E.E. Cummings de belangrijkste leveranciers zijn van literaire tatoeages. Dat dat klopt blijkt niet alleen uit de foto’s hieronder (een kleine greep uit het aanbod) maar zeker uit het boek dat ze in 2010 publiceerde ‘The world made flesh: literary tattoos from bookworms worldwide’.

Op de website staat te lezen dat het boek een gids is voor de opkomende subcultuur van literaire tatoeages – een verzameling van 100 full-color foto’s van de menselijke huid onuitwisbaar versierd met citaten en beelden van Pynchon naar Dickinson en van Shakespeare tot Plath. Verpakt met geliefde versregels, literaire portretten en illustraties – en verklaringen van de dragers op de geschiedenis van hun tatoeages en het persoonlijk belang van het gekozen literaire werk – het boek is hiermee deels een fotocollectie, en deels een literaire bloemlezing geschreven op de huid.

.

Marcel Broodthaers

.

Soms kan een post op dit blog uitmonden in een nieuwe post. Zo kreeg ik naar aanleiding van mijn post over het ei in twee delen (15 april) een mail van Frans Roesink. In deze mail deelt Frans zijn liefde voor de dichter Marcel Broodthaers met mij.

Marcel Broodthaers is een in 1924 geboren dichter, filmer, journalist en plastisch kunstenaar. Van 26 mei tot 26 juni 1966 had Marcel een tentoonstelling in de Wide White Space Gallery in Antwerpen onder de titel ‘Moules Oeufs Frites Pots Charbon’.

In het begeleidende boekje staat het volgende gedicht.

.

Tout est œufs. Le monde est œuf. Le monde est né du grand jaune, le soleil. Notre mère, la lune, est écailleuse. En écailles d’œuf pilées, la lune. Poussières d’œuf, les étoiles. Tout, œufs morts et perdus. En dépit des gardes, ce monde-soliel, cette lune, étoiles de trains entiers. Vides. D’œufs vides.

.

Of in de Nederlandse vertaling van Greta Joris:

.

Alles is ei. De wereld is ei. De wereld is geboren uit het grote eigeel, de zon. Onze moeder, de maan, is schilferig. Een en al gestampte eierschilfers, de maan. Eierstof, de sterren. Alles, dode en verloren eieren. Iedere hoede ten spijt, deze zon-wereld, deze maan, dichte sterrendrommen. Leeg. Lege eieren.

.

Ethiopische versvorm

.

Elke keer sta ik weer versteld van de oneindig lijkende hoeveelheid versvormen die er zijn. Jaap van den Born heeft op het Vrije vers in zijn Reis om de wereld in 80 versvormen een vorm ontdekt die zijn origine vindt in Ethiopië.

Het is oorspronkelijk een kerkelijke hymne, gezongen bij de Vespers en ‘s ochtend bij de Metten, maar het wordt volgens Jaap in Ethiopië ook in seculiere poëzie gebruikt. Toch dient er steeds enige verhevenheid in de inhoud aanwezig te zijn.

Een Mawaddes bestaat uit 9 regels met een heel eenvoudig rijmschema aaaaaaaaa, een metrum van alexandrijnen met een cesuur in het midden.

Een voorbeeld van Jaap van den Born:

.

Klooster

 .

Geruisloos kom ik aan, zie hoe ik waardig schrijd

Met afgemeten pas, in wollig, bruin habijt

De wereld is ver weg, een wereld die ik mijd

Een wereld vol van zorg en geestelijke strijd

Waarvan ik, God zij dank, hierbinnen ben bevrijd

Hier heerst een kalme rust, geen afgunst en geen nijd

Ik kniel devoot terneer, ik bid en boet en wijd

Mijn tijd aan God de Heer; de mij gegeven tijd

Die hier afwezig lijkt en nutteloos verglijdt

.

Digitale poëzie

.

Ik heb hier al eerder over digitale poëzie geschreven en voor wie denkt dat dit een niche is in de poëzie, een hobby van een paar nerd dichters, niets is minder waar. C.T. Funkhouser een associate professor aan het New Jersey Institute for Technology heeft uitgebreid onderzoek gedaan naar digitale poëzie en er over geschreven in meerdere boeken waaronder Prehistoric Digital Poetry.

Wat verstaan we onder digitale poëzie? Een definitie van Eric Goddard-Scovel (dichter, digitaal kunstenaar en docent aan de Purdue univercity) luidt:

dig·it·al po·et·ry noun: a genre of poetry that (1) is composed by processes involving computers and/or network technologies; (2) is experienced via an electronic medium beyond print or screen representations of printed pages and makes use of animation, interaction, hyperlinks, audio and/or video; and (3) presents an artistic and literary experience in which language is a primary aesthetic component.

Of in het kort: dichters die poëzie schrijven gebruik makend van computer programma’s. Ook wel generated poetry genoemd. Er zijn meerdere websites gewijd aan generated poetry maar één van de aardigste is http://gnoetrydaily.wordpress.com/

Voor degene die denken dat digitale poëzie iets nieuws is, hier een voorbeeld uit 1969 (uit het boek van C.T, Funkhouser. Lillian F. Schwartz maakte dit naar een gedicht van Laurens R. Schwartz. Lillian F. Schwartz is een typisch voorbeeld van een vroege vernieuwer, ze is vooral een exploratief kunstenaar die bijdragen geleverd heeft aan visie theorie, documentaires heeft gemaakt en dus poëtisch werk.

.

Dit digitale gedicht werd bijgesneden en oorspronkelijk gepubliceerd in  McCauley, Computers en creativiteit (1974)

Nieuwe versvorm

.

Soms ontstaat een nieuwe dichtvorm zomaar, per ongeluk. Onderstaand gedicht dichtte Bas Boekeloo in het voorjaar van 2010 op een forum en verschillende dichters, hierdoor getroffen, reageerden meteen met een soortgelijke verzen. Een nieuwe vorm was geboren, de à propos.

Wat is een à propos?

2013 Couperusjaar

.

2013 is het Louis Couperusjaar. In 1863, 150 jaar geleden werd Louis Couperus geboren in Den Haag. Het Louis Couperus genootschap organiseert allerlei activiteiten in het jaar dat zijn naam draagt. Voor alle informatie over het Louis Couperusjaar kun je terecht op hun website: http://www.louiscouperus.nl/

Toen ik in de jaren tachtig van de vorige eeuw aan de Tiele academie (bibliotheek- en documentatieacademie) studeerde, liep ik dagelijks langs het borstbeeld van Louis Couperus aan de Surinamestraat in Den Haag. In zijn toenmalige woonhuis in deze straat schreef Couperus zijn beroemdste boek Eline Vere. In die tijd stond ik er eigenlijk nooit bij stil wat Louis Couperus heeft betekent voor Den Haag (en andersom).

Dit jaar kun je niet om Couperus heen, bij De Wereld Draait Door komen schrijvers hun bewondering voor Couperus belijden, literaire tijdschriften besteden themanummers aan zijn leven en werk, er komen postzegels met zijn afbeelding erop, er zijn lezingen, voorstellingen in literaire theaters en er komt zelfs een kookboek met Couperus zijn lievelingsgerechten uit.

Wat veel mensen niet weten is dat Louis Couperus in 1884 debuteerde met een dichtbundel ‘Een lent van Vaerzen’. Gevolgd in 1885 door ‘De schoone slaapster in het bosch’ een sprookje in twee bedrijven en zes tafereelen voor zang en piano en in 1986 door de dichtbundel ‘Orchideeën’ voor hij in 1887 met Eline kwam.  

.

Omdat Louis Couperus minder bekend is van zijn poëzie hier een mooi gedicht van zijn hand uit de bundel ‘Een lent van Vaerzen’ uit 1884 getiteld ‘Baadster’.

.

Baadster

.

Een blanke nymf steeg ze uit het marmren bad,
En toefde op de eerste treê; heur armen beurden
En wrongen ‘t blonde hair, dat druipend nat
Nog van den amber der violen geurde.
.
Hoe ‘t rozig-blond van ‘t blozend rozeblad
De sneeuw haars teedren lichaams warmer kleurde,
Terwijl van paerlen vloeyende en omspat,
Zij lelie was, die in den dauwe treurde!
.
Daar stond ze, steunende op het slanke been,
Zoo, dat bevallig zich de heupe rondde,
Nu de armen hoog de dartle lokken bonden.
.
Daar stond ze, glanzend-wit als marmersteen,
Geheel omsluyerd in den korenblonde:
Antieke vaas met gouden veile omwonden.

.

Speakcelebrity

.

Gisteren schreef ik al over de meerwaarde van voorgedragen of voorgelezen poëzie. Vandaag aandacht voor een bijzondere website vol met geluidsfragmenten van beroemdheden die poëzie voordragen/voorlezen http://www.tumblr.com/tagged/celebrities%20reading%20poetry

.

Op deze website  die zichzelf afficheert met: For those of us who enjoy our poetry more when it’s slightly tainted with fame, glitz, and glamour. For pure poetry mode, click here. onder andere gedichten van William Shakespeare, Lord Byron, W.H. Auden, Pablo Neruda, Thomas Hardy, Walt Whitman en vele, vele anderen voorgelezen/voorgedragen door o.a. Helena Bonham Carter, Samuel L. Jackson, Morgan Freeman, Madonna, Bob Dylan, Keira Knightley en vele, vele anderen.

Kortom een feest der herkenning met vaak prachtige, ontroerende fragmenten.

.

Hieronder een voorbeeld van een gedicht voorgelezen (op de website) door Keira Knightley: ‘Love’s Philosophy’ door Percy Bysshe Shelley (1803-1822).

.

Love’s Philosophy

.

The fountains mingle with the river,
And the rivers with the ocean;
The winds of heaven mix forever,
With a sweet emotion;
Nothing in the world is single;
All things by a law divine
In one another’s being mingle;–
Why not I with thine?

.

See! the mountains kiss high heaven,
And the waves clasp one another;
No sister flower would be forgiven,
If it disdained it’s brother;
And the sunlight clasps the earth,
And the moonbeams kiss the sea;–
What are all these kissings worth,
If thou kiss not me?

.

Gedichten op vreemde plekken deel 90: In de bodem van een kano

.

Poëzie is werkelijk overal. Dat heb ik al eens geschreven en probeer ik nu al in 90 delen in de categorie ‘Gedichten op vreemde plekken’ te bewijzen.  Bewijs is het feit dat ik op zoek was naar onderwater poëzie en dan ook een voorbeeld tegenkom. En nog wel in een heel speciaal voorbeeld; een zinkende kano waar in de bodem een gedicht is uitgesneden waardoor het zonlicht schijnt zodat de tekst te lezen is. Dit gedicht en idee is van Al Rempel. De uitvoering van Al Rempel (dichter) , Phil Morrison (beeldhouwer), Steph st. Laurent ( filmmaker) en Jeremy Stewart (muzikant en dichter).

Al Rempel is een dichter en docent. Zijn eerste gedichtenbundels ‘Understories’ en ‘Picket Fence Diaries’ verschenen in 2010. Van zijn hand verscheen het gedicht ‘Bring me my sky canoe’. Als een herinnering aan zijn, op 25 juni 2011 overleden, vriend Steve Switzman werd dit gedicht in de bodem van een Kano gesneden door beeldhouwer Phil Morrison. De laatste vaart die deze kano zou maken was om de as van Steve uit te strooien over het Tacheeda meer (Brits Columbia, Canada). Dit gebeurde in de zomer van 2012. Onderwateropnamen werden gemaakt en deze werden gebruikt om een videogedicht te maken. Hierbij werden geen special effects gebruikt.  De video werd bij het Visible Verse Festival opgenomen.

.

Het gedicht:

.

Bring Me My Sky-Canoe

a small apology of light
between the clouds

then it evaporates — the sun ogles the hills
the bears continue to hide in the shadows
and we keeping driving our cars into the harsh glare

which species will see the second coming?

we could travel in sky-canoes
if the air wasn’t so thin
or if our canoes were built with feathers & breath

the trees below are perfect.

the sun up here has a way of lighting everything slantwise
strong arm of my paddle —
strong arm of my paddle —
strong arm of my paddle —
take me safely along this ancient and fearful river

.

Ga voor de video van de laatste vaart van deze bijzondere kano naar http://www.ascentaspirations.ca/spokenwordalrempel.htm

.

en de notlebbarg

.

Al eerder schreef ik hier over bijzondere versvormen (meestal light verse en vaak bedacht door Drs. P.) als de hexaduade, de villanelle en de Katja. Vandaag de Lobbertang en de notlebbarg.

De lobbertang is, net als de grabbelton in principe een vijfregelig versje (pentameter, abaab, waarbij a vrouwelijk en b mannelijk rijm). Het laatste rijmwoord bevat alle letters drie in de voorafgaande rijmwoorden optreden. Als uitbreiding boven de grabbelton, geldt als eis dat het eerste rijmwoord een anagram van het laatste is.

De grabbelton is een vinding van Drs. P. De notlebbarg is nog moeilijker te maken want hierbij is het eerste rijmwoord een palindroom van het laatste rijmwoord.

Hieronder een voorbeeld van een  notlebbarg van Drs. P.

.

O, mocht ik dat moment weer eens doorleven

.

Meer voorbeelden van de labbertong en andere light verse versvormen lees je op http://www.hetvrijevers.nl

.

De theorie volgens Ezra Pound

.

Wat is poëzie? Hoe beoordeel je poëzie en waaraan moet poëzie voldoen? Vraag het aan honderd mensen en je krijgt honderd antwoorden. In een ver verleden waren er theorieën over wat poëzie was, denk aan allerlei vaste versvormen, maar tegenwoordig is het vrijwel ondoenlijk om te bepalen wat nu precies poëzie is. En misschien moeten we dat ook wel niet willen, bepalen wat poëzie is en wat niet.

Toch blijven er mensen, dichters, literatuurwetenschappers die een poging doen. De dichter Ezra Pound heeft getracht de poëzie onder te verdelen in drie richtingen of tendensen. Deze onderverdeling is gebaseerd op cognitieve gebieden of op dat wat we kennen of weten.

Welk aspect wordt aangesproken bepaald de onderverdeling. Allereerst is er de Melopoeia, de poëzie die als een lied wordt genoten en vooral het oor aanspreekt. Dan is er de Phnaopoeia welke middels beelden de visuele cortex activeert. En tot slot is er de Logopoeia welke een spel speelt met betekenissen en welke een een intellectuele dans veroorzaakt te midden van woorden.

Natuurlijk is dit een hele brede onderverdeling en zal de praktijk altijd weerbarstiger blijken dan de theorie. Toch kun je je er meteen wat bij voorstellen. Iedere poëzieliefhebber herkent waarschijnlijk een voorkeur voor een van de typen.

Je zou kunnen stellen dat wat de meeste mensen typeren of beoordelen als goede poëzie een vorm van poëzie is die de drie in zich kan verenigen.

Welk type spreekt jou als meeste aan?

Met dank aan Piet Gerbrandy : Een verhaal gaat altijd over iets. De Groene Amsterdammer.

Door Evy van Eynde

.

Eind juni kreeg ik van Evy van Eynde een uitnodiging om naar België te komen om daar een voorstelling bij te wonen die bij haar nieuw verschenen bundel hoort ‘Wanneer kom je buiten spelen”. Deze voorstelling heb ik gisteravond in De Tijd Hervonden (wat een geweldige naam) aan de Witte nonnenstraat 8 in Hasselt bekeken samen met fotograaf en vriend Ruben Philipsen.

Morgen zal ik hier de recensie publiceren van deze bijzondere combinatie van dichtbundel en theatervoorstelling. Evy van Eynde leerde ik kennen via haar blog http://evyvaneynde.wordpress.com/

Omdat ik daar regelmatig kom om te lezen wat Evy bezig houdt kwam ze op mijn blog terecht en zo vangt een koe een haas.

Uit de aankondiging van dit artistieke tweeluik:

De voorstelling “Wanneer kom je buiten spelen?” maakt deel uit van een artistiek tweeluik, waar ook een geïllustreerde gedichtenbundel bij hoort. In de voorstelling komen de gedichten tot leven in liedjes, dialogen en mijmeringen die hardop rijmen.
“Een klein meisje komt naar je toe. Ze vertelt je een verhaal. Een peperkoeken verhaal. Kraakvers. Zie je die twee gaten in de muur? Dat is het hol van Meneer Konijn. Als je daarin kijkt, verdwijn je. Heel even maar. Voor altijd.”
“Wanneer kom je buiten spelen” is een familievoorstelling. Volwassenen zullen snoepen van taalparels tussen de regels. Kindjes zullen dol zijn op het speelse sprookjesdecor.

.

Morgen dus mijn recensie, vandaag alvast een gedichtje en een tekening van Evy met de titel Alice.

.

Alice

.

Boven in kamers

waar stof opwaait

klopt ze aan

.

Ziet de trap

opgaan in sterren

en lantaarnpalen

.

Langs de melkweg

waar koeien grazen

in graswolken

.

kleine meisjes

in konijnenholen

hoog in de lucht

.

Verscholen

tot iemand gilt

gezien

.

Poëzie analyse

.

De recensie van ‘Wanneer kom je buiten spelen?’ is nog niet klaar, deze wordt waarschijnlijk morgen geplaatst. Vandaar vandaag een bericht over poëzie analyse. In mijn blogs over verschillende versvormen komen vaak termen voor als metrum, jambe, strofe etc. De ervaren poëzielezer weet meestal wel wat daar mee bedoeld wordt. Voor een ieder die bij dit soort termen zich achter op het hoofd krabt hier een korte uitleg van een aantal van de belangrijkste termen.

.

Strofe

Een strofe in een gedicht is meestal niet moeilijk te herkennen omdat het visueel gescheiden is. Het is vergelijkbaar met een paragraaf in een tekst. Strofen beschrijven meestal een gedachte en hebben een vastgestelde lengte van twee of meer lijnen. De namen voor verschillende strofenlengtes zijn:

2: distichon

3: terzine

4: kwatrijn

5: quintet

6: sextet

7: septet

8: octaaf

5 of meer: stanza (algemene term)

.

Zoals je ziet zitten er een paar namen tussen die je wellicht bekend voorkomen (octaaf en sextet) uit de muziek. De versvorm sonnet bestaat dus uit twee kwatrijnen gevolgd door een sextet of twee terzijnen.

. 

Metrum en voet

Het metrum en voet zijn wat lastiger dan het rijmschema en de strofen. Metrum komt uit het Grieks: metron betekent meten. Het heeft dus te maken met de lengte van een lijn in het gedicht. De lengte van een gedicht wordt niet bepaald door gewoon de woorden te tellen. Dit werkt niet omdat woorden verschillende lengtes en ritmes hebben wat van invloed is op hoe je het gedicht leest. Je merkt dit heel goed als je een rijmend vers wilt schrijven: hoe lang de lijn wordt, hangt af van de lijn waarmee het rijmt. Je kunt niet ineens een lijn veel langer of korter maken, want dan klinkt het niet goed meer.
De lengte van een lijn meten we in voet. Elke voet is een herhaling van hetzelfde ritme in de lettergrepen. Meestal onderscheiden we zes verschillende voeten. Het ritme wordt weergegeven in vier verschillende notatievormen.

.

Als je een gedicht analyseert, kun je zien hoeveel voeten het heeft. Dit tel je dan per lijn en dat is het metrum (de lengte). Termen die gebruikt worden om dit aan te duiden zijn:

1: monometer

2: dimeter

3: trimeter

4: tetrameter

5: pentameter

6: hexameter

7: heptameter

8: octameter

.

Versvormen

.

Vandaag weer een bijzondere versvorm de ‘Lai’ .

De Lai is mogelijk afkomstig uit de Provence (Frankrijk) en bestaat uit 4 maal drie regels waarbij het rijmschema aab wordt gehanteerd. Of zoals de Digitale Bibliotheek der Nederlandse Letteren het beschrijft: Een 12e- of 13e-eeuws Oudfrans verhaal in paarsgewijs rijmende verzen van acht lettergrepen (wat dus een andere uitleg is dan hetgeen hieronder staat, wat maar eens benadrukt dat er geen consensus bestaat over wat een lai precies is). Weer een andere bron geeft als betekenis van lai een Keltische vorm van verhalende poëzie. De vraag wat een lai precies is, is nog nooit tot ieders tevredenheid beantwoord schrijft de DBNL dan ook terecht.

Het metrum is: de a regel: 3 jamben, de b regel 1 jambe. Niet al te ingewikkeld dus maar met een verrassend effect. Hieronder twee voorbeelden de eerste is van Quinty Leeuwenvacht.

.

 Sweet dreams

We zoenen lekker loom
Als in een zoete droom
Pom pom

.

Dan neem je het condoom
En schuift het zonder schroom
Er om

.

Eerst doen we het heel sloom
Mijn lichaam wasemt stoom
Ik grom

.

Dan ga je zonder toom
Je zet me onder stroom
Ik kom!

.

Psalm 17 1-5

.

Heer luister naar mijn bee.

Ik dien uw zaak der vree.

Aanhoor.

 .

Mijn ogen zien naar u,

Dus vel uw oordeel nu.

Ga door.

 .

Geen onrecht is in mij,

Mijn taal oprecht en blij.

Bekoor.

 .

Ik volg ’t Pad der Wet,

Ik ga met vaste tred

Ervoor.

.

Paul van Ostaijen

.

Leopold Andreas (Paul) van Ostaijen (1896-1928) was een Vlaams dichter en prozaschrijver die vooral bekend werd om zijn dadaïstische poëzie en het eerste volwaardige dadaïstische filmscenario ter wereld “De bankroet jazz” . De bankroet jazz werd rond 1921 geschreven maar werd pas in 1996 voor het eerst uitgegeven. In 2008 werd het bewerkt tot een korte speelfilm.

Van Paul van Ostaijen zijn een aantal dadaïstische gedichten heel bekend (bijvoorbeeld Boem Paukeslag) hieronder twee voorbeelden.

.

.

.

Gedicht in het Centraal Station van Antwerpen

.

Toen ik begin van dit jaar in een week tweemaal in Antwerpen moest zijn kwam ik even voorbij de stationshal een prachtig vormgegeven gedicht tegen, op de muur/plafond van een van de doorgangen van het station. Het gedicht blijkt van Jan van Nijlen (1884-1965) .

Op 18 maart 2011 werd het gedicht onthuld en daarmee ging een lang gekoesterde wens van schrijver Johan Anthierens in vervulling. In aanwezigheid van de weduwe van Johan Anthierens, Elisabeth Erauw, Brigitte Raskin en stadsdichter Peter Holvoet-Hanssen werd het volgende gedicht onthuld:

.

Christchurch, New Zealand

.

In de nacht van 3 op 4 september 2010 deed er zich in en om Christchurch (Nieuw Zeeland) een aardbeving voor met een kracht tussen 7.1 en 7.4 op de schaal van Richter. Hierbij liepen, vooral in het centrum van de stad, veel (historische) gebouwen aanzienlijke schade op.

Op  22 februari 2011 was er opnieuw een aardbeving in en om Christchurch. Hoewel de kracht minder was dan de beving van 2010 vielen er dit keer doden en was de schade veel groter dan in september 2010. Zeker 800 historische gebouwen zijn verwoest. Het dodental staat sinds zaterdag 5 maart 2011 op 165.

In de stad zijn vele gebouwen verwoest of beschadigd maar de inwoners van Christchurch zitten niet bij de pakken neer. Inmiddels zijn er talloze initiatieven om de stad weer een aantrekkelijk uiterlijk te geven en zijn kunstenaars en dichters actief op de meest beschadigde plekken.

Zo worden er op 20 plekken in de stad gedichten aangebracht op gebouwen ter herinnering en nagedachtenis aan de doden die er vielen bij de aardbeving. Van de 165 doden waren er mensen van 20 nationaliteiten. Van elk van die nationaliteiten zal een gedicht in de landstaal worden aangebracht. het eerste gedicht is er een van Garcia Lorca in het Spaans en Engels in een calligraffitistijl door Wongi Wilson. Andere gedichten zullen volgen ter nagedachtenis van inwoners uit o.a. China, Israël, Australië.

Het initiatief komt van Elise van Bentem die werd geïnspireerd  door de gedichten op gebouwen in haar stad van herkomst Leiden (waar tussen 1992 en 2005 al 101 gedichten werden aangebracht in de openbare ruimte.

.

Wongi Wilson voor zijn calligraffiti gedicht.

.

Instant Poetry Wall

Een ander initiatief in Christchurch betreft het Urban Poetry Project op de muur van de voormalige muziekwinkel Begg’s music store. The Instant Poetry Wall. Het doel van deze muur is om de wederopbouw van Christchurch te visualiseren als een ongeschreven gedicht. De Instant Poetry Wall biedt een zwart schoolbord waarop in elke taal een instant gedicht kan worden geschreven met krijt. Dit mag een nieuw of een bestaand gedicht zijn. Dichters die hiervan gebruik maken kunnen van hun gedicht een foto maken en deze plaatsen op de speciale Facebookpagina https://www.facebook.com/Poetica.christchurch .

Het gedicht dat op deze pagina de meeste likes ontvangt zal een permanente plek krijgen in de stad.

De Instant Poetry Wall in Christchurch.

Voorbeeld van een gedicht geplaatst op de Facebookpagina.

http://www.stuff.co.nz/the-press/business/opensource/9058065/Mural-poem-honours-quake-victim

Oude ansichten

.

Op zoek naar een afbeelding van een gedicht op een ansichtkaart voor een andere post op dit blog kwam ik op Ebay een oude Franse ansichtkaart tegen met de vrij dubieuze titel “French Nude Virgin Slaves Poem”.

Op deze duidelijk geposeerde ansichtkaart uit circa 1900 staat het volgende gedichtje:

.

Et dans leur ignorance

les vierges en silence

S’enlacent sans savoir

leurs bras cherchent l’espoir

.

Of in het Nederlands:

.

en in hun onwetendheid,

maagden in stilte,

niet wetend in omhelzing,

hun armen op zoek naar hoop

.

Herman Gorter (1864 – 1927)

.

De Tachtigers vormden een vernieuwende beweging binnen de Nederlandse literatuur die van circa. 1880 tot 1894 bestond. In het werk van deze auteurs kwamen het impressionisme en naturalisme sterk naar voren. De Tachtigers zijn vooral van belang vanwege de vernieuwing die zij aanbrachten in de poëzie van die tijd. Een van de bekendste tachtigers was Herman Gorter. Het bekendste werk van Gorter is de ‘Mei’ uit 1889.

Daar waar Gorter het verst ging in zijn zoektocht naar een nieuwe directe poëzie, wordt gesproken over ‘sensitivisme’. Het sensitivisme is een richting geweest in de Nederlandse literatuur die rond 1890 een heftig, kortstondig hoogtepunt bereikte. Het sensitivisme, kenmerkt zich omdat het voorbij het impressionisme gaat. Het bestaat niet alleen uit een directe weergave van werkelijkheidsprikkels, maar ook van een zeer sterke drang tot éénwording met de wereld en samensmelting met de geliefde.

In de ‘Verzen’ van Herman Gorter uit 1890 kunnen de gedichten als het meest sensitivistisch worden beschouwd, waar inderdaad pogingen zichtbaar zijn om de taal volledig te vernieuwen. Kenmerkend zijn de vele neologismen en woordkoppelingen.

.

  Daar ligt dat water – dat schitterende water. 
Zie hoe het schittert, het schitterspreekt, schittertrompettert in de lucht
   in de donzige gonzige fijne satijne lucht - 
   dat droogzilvere opzwemmende water 
   in dat rondomblauwe dronkkoude dronkdiepe water,    
   ‘t is een zee bleek sprekend schuim 
   een woordenmond in het ruim 
   schreeuwende door de gonswind naar het hemelruim, 
   dat streefwater, dat geerwater, dat wilwelwater 

.

Na 1895 keert Gorter zich af van het sensitivisme. Hij gaat Spinoza vertalen en wordt Marxist. Gorter blijft gedichten schrijven maar in een heel andere stijl.

.

met dank aan Wikipedia, KB.nl

Bulleh Shah

.

Vandaag eens iets anders, iets exotischer; Punjabi poëzie. Dit gedicht in het Punjabi is van Bulleh Shah en heeft een Engelse vertaling. Voor de liefhebbers van Urdu, Hindi en Punjabi poëzie in deze talen verwijs ik graag naar http://sadurdupoetry4u.blogspot.nl.

Bulleh Shah of  Bulla(h) Shah (1680–1757)  was een soefi dichter, humanist en filosoof. Zijn volledige naam luidt Syed Abdullah Shah Qadri. Wil je meer poëzie lezen van Belleh Shah ga dan naar http://www.poetry-chaikhana.com

.

Bullah! ki jaana maen kaun

Na maen momin vich maseet aan
Na maen vich kufar diyan reet aan
Na maen paakaan vich paleet aan
Na maen moosa na pharaun.

Bullah! ki jaana maen kaun

Na maen andar ved kitaab aan,
Na vich bhangaan na sharaab aan
Na vich rindaan masat kharaab aan
Na vich jaagan na vich saun.

Bullah! ki jaana maen kaun.

Na vich shaadi na ghamnaaki
Na maen vich paleeti paaki
Na maen aabi na maen khaki
Na maen aatish na maen paun

Bullah! ki jaana maen kaun

Na maen arabi na lahori
Na maen hindi shehar nagauri
Na hindu na turak peshawri
Na maen rehnda vich nadaun

Bullah, ki jaana maen kaun

Na maen bheth mazhab da paaya
Ne maen aadam havva jaaya
Na maen apna naam dharaaya
Na vich baitthan na vich bhaun

Bullah, ki jaana maen kaun

Avval aakhir aap nu jaana
Na koi dooja hor pehchaana
Maethon hor na koi siyaana

Bulla! ooh khadda hai kaun

Bullah, ki jaana maen kaun

.

Bulla, I know not who I am

Nor am I the believer in mosque
Nor am I in idol worship
Nor am in the pure or the impure
Nor am I in the Vedas
Nor am I in the intoxicants
Nor am I in the carefree deviant
Nor am I union nor grief
Nor am I in the pure/impure
Nor am I of the water nor of the land
Nor am I fire nor air
Bulla, I know not who I am

Nor am I Arabic nor from Lahore
Nor am I the Indian city of Nagaur
Nor am I Hindu nor a Peshawari turk
Nor did I create the difference of faith
Nor did I create Adam-Eve
Nor did I name myself
Beginning or end I know just the self
Do not recognise ”the other one”
There’s none wiser than I
Who is this Bulla Shah
Bulla, I know not who I am

.

Ezra Pound

.

Al eerder schreef ik over Ezra Pound (1885 – 1972) en deze week werd ik weer eens herinnerd aan zijn bestaan. Op 13 juli 2013 schreef ik over de poëzietheorie van Pound en op 14 januari 2013 kwam zijn gedicht ‘In a Station of the Metro’ voor op een lijstje met de 9 meest vreemde gedichten die je ooit las. Ik zag dat ik dit gedicht toen niet plaatste, vandaar vandaag twee gedichten van deze bijzondere dichter.

.

In a Station of the Metro

The apparition of these faces in the crowd;

Petals on a wet, black bough.

.

A Girl

The tree has entered my hands,
The sap has ascended my arms,
The tree has grown in my breast -
Downward,
The branches grow out of me, like arms.

Tree you are,
Moss you are,
You are violets with wind above them.
A child – so high – you are,
And all this is folly to the world.

.

                                                                                                                Ezra Pound in 1913

.

Met dank aan Poemhunter.com